آموزش و پرورش برای افراد مختلف دارای معانی متفاوتی است.یک تجربه ذهنی مهیج برای کودکان و وسیله ایی برای یافتن شغل یا راهی برای گریز از طبقات اجتماعی پایین برای برخی از جوانها محسوب میشود.آموزش و پرورش برای برخی از والدین ،وسیله تحقق آرزوهای تحقق نیافته آنان است و برای کسانی که در مدرسه کار میکنند نظیر مدیر،معلم و کارمندان ،آموزش و پرورش یک کار محسوب میشود.
بدین ترتیب آموزش و پرورش هم وسیله ایی برای پیشرفت،هم وسیله ایی برای کسب جایگاه اجتماعی،هم ابزاری برای تحقق آرزوها و هم شغلی برای گذران زندگی است و یا شاید به تعبیر امیل دورکیم جامعه شناس،آموزش و پرورش سازو کاری است که جامعه از طریق آن بزرگسال آرمانی خود را تولید میکند.
اما وقتی از آموزش و پرورش صحبت به میان می آید بیش از هرچیز موضوع تربیت انسانهایی در ذهن مجسم میگردد که همانند نهالی جوان ،آماده پذیرش تربیت و اصلاح بوده و آماده تطبیق یافتن با الگوهای تربیتی میباشند.
در شرایط کنونی بیش از هر زمانی موضوع تربیت مهم جلوه کرده و جامعه بیش از هر زمانی نسبت به تربیت و فرهنگ احساس نیاز میکند.یکی از نهادهای مهم تربیتی و فرهنگ سازی و ترویج فرهنگ آموزش و پرورش و یا همان مدرسه میباشد.
گام نهادن در امر گسترش مدرسه با نیت تربیت فرزندان کشور امری بسیار پسندیده و در عین حال خدمتی است برای فرهنگ جامعه.
اما ساختن ساختمان به نام مدرسه و اتاقهایی به نام کلاس درس، تنها نمیتواند این نیاز مبرم را جبران نماید .فرهنگی که در این کلاسها به تدریج در ذهن کودکان نقش خواهد بست امری مقدم بر سایر مسائل است.معلمی که درس خواهد داد،محیطی که برای درس دادن مهیا شده است،دانش آموزانی که برای یاد گیری درس در آن مکان جمع شده اند ،مدیریتی که در این مکان جاری است،کتابهایی که قصد القای فرهنگ و تربیت خاصی را به دانش آموزان دارند و هزاران موضوع دیگر در این مکان از اهمیت برخوردار است.
در سالهای اخیر در آموزش و پرورش جامعه ما اتفاقاتی رخ داده است که در نوع خود قابل بررسی است.تغییراتی که در امور یادگیری دانش آموزان هراز چند سال رخ میدهد،تغییراتی که در سیستم آموزشی ایجاد میشود،تغییراتی که در ادارت و وزارت خانه آموزش و پرورش ایجاد میشود.
اما آنچه این روزها بسیار در مورد آن بحث میشود بیشتر کمبود فضای آموزشی در کشور است .مطمئنا در شرایطی که فضای مناسب آموزشی برای یاد گیری فراهم نباشد ،در این امر خللی بوجود می آید که در سالهای بعد موجب بروز مشکلات بعدی میگردد.اما چنانچه گفته شد مهمتر از فضای آموزشی رسیدگی دقیق به امر تعلیم و تربیت است که به نظر میرسد این روزها کمتر مورد توجه قرار گرفته و این امر محجور مانده است.
سیستم ارزش گذاری برای معلمین با توجه به نمرات دانش آموزان آن کلاس،در نوع خود کاریست بسیار خوب و قابل دفاع ،اما این سیستم مشکلاتی هم در بر دارد که مسئولین برای آن فکری نکرده اند و یا اگر فکری شده است ،اجرایی نمیشود.
برخی از معلمین برای اثبات کار خود و افزایش ارزش گذاری خود، اقدام به دادن نمرات جعلی و یا ارفاقی میکنند.این امر به کودکان اعتماد به نفس کاذب میدهد و آنان را از تلاش برای رسیدن به نقطه مطلوب باز میدارد.
همچنین با تغییرات صورت گرفته در سیستم آموزشی ،معلمین به گونه ایی شایسته خود را با سیستم جدید نتوانسته اند تطبیق دهند که نتیجه آن پایین آمدن کیفیت آموزشی است.
به نظر میرسد به همراه افزایش تعداد کلاسهای درسی،لازم است برای بالا بردن کیفیت آموزشی نیز کاری جهادی صورت گیرد که در غیر اینصورت در آینده با مشکلات خاص آن مواجه خواهیم شد.
