یک فوق تخصص روانپزشکی کودکان و نوجوانان گفت: برای بیماری "اوتیسم" که نام دیگر آن بیماری "درخودماندگی" است تاکنون علت مشخصی مطرح نشده است.
دکتر هوشنگ امیریان در گفت و گو با خبرنگار سرویس «اجتماعی» خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا) منطقه کرمانشاه، با بیان اینکه اوتیسم یک اختلال عصبی روانشناختی است، گفت: هنوز علت مشخصی برای این بیماری مطرح نشده و علت چندگانه دارد.
وی تصریح کرد: از جمله علل مطرح در ایجاد این بیماری زایمان زودرس، ژنتیک، ضربه‌های مکرر داخل رحمی و مصرف سیگار است. البته در بین این علل بیش از همه تاثیر ارث و ژنتیک در ایجاد این بیماری مطرح است.
امیریان با اشاره به بروز بیماری اوتیسم از سن یک تا یک و نیم سالگی گفت: این بیماری سه دسته علامت اختلال در تعاملات اجتماعی، اختلال در ارتباطات کلامی و بروز رفتارهای تکراری دارد.
این روانپزشک گفت: علائم این کودکان بیمار در بخش اختلال در تعاملات اجتماعی به این صورت است که با نگاه اطرافیان ارتباط برقرار نمی‌کنند و در بازی کردن با بچه‌های همسن و سال خود دچار مشکل هستند.
وی تصریح کرد: این کودکان همچنین در برقراری ارتباط کلامی دچار مشکل هستند و ضمایر را خوب بکار نمی‌برند و حرف دیگران را تکرار می‌کنند.
امیریان افزود: از دیگر علائم این کودکان این است که دچار رفتارهای تکراری هستند. به طور مثال مدام دست و پای خود را تکان می‌دهند و یا دور خود می‌چرخند.
این روانپزشک با بیان اینکه کودکان مبتلا به اوتیسم تا سن یک سالگی رشد طبیعی دارند، گفت: علائم بیماری این کودکان به طور معمول از سن یک سالگی بروز پیدا می‌کند و توصیه می‌شود والدین در صورت مشاهده این علائم در فرزند خود هرچه سریعتر به پزشک مراجعه کنند.
وی تصریح کرد: این اصطلاح در بین عامه مردم وجود دارد که گفته می‌شود کودکی "دیر زبان باز کرد" اما والدین باید دقت داشته باشند که این دیر حرف زدن با علائم دیگر همراه نباشد.
امیریان با بیان اینکه اوتیسم درمان دارد، گفت: درمان این بیماری به نوع آن و میزان و شدت و زمان شروع درمان بستگی دارد و چنانچه بیماری شدید نباشد و درمان آن زود آغاز شود، امید به درمان بسیار بالاست.
این روانپزشک تصریح کرد: درمان این بیماری به صورت دارویی و غیردارویی است و بیماران در کنار دریافت دارو، درمانهای غیردارویی مانند کاردرمانی ذهنی، گفتاردرمانی و بازی درمانی را نیز باید دریافت کنند.
امیریان تصریح کرد: در صورت عدم درمان بیماری پیشرفت خواهد داشت و در 50 درصد موارد موجب عقب ماندگی ذهنی می‌شود و بیماران در برقراری ارتباط اجتماعی و ارتباطات کلامی دچار مشکل می‌شوند و توان مراقبت از خود را ندارند.