در روزهای اخیر برخی از چهره های اصولگرایی درباره اینکه انتخابات مجلس رقابتی خواهد شد و اصلاح طلبان نیز کاندیداهای خود را در این انتخابات خواهند داشت، صحبت کرده اند.در بخشی این صحبت های زودهنگام ناشی از نگرانی است که نسبت به کاهش قابل ملاحظه مشارکت مردم در انتخابات دیده می شود و در بخش دیگر و مهم تری از این ناشی می شود که بدون استفاده از ظرفیت های بالقوه موجود در کشور در طیف های گوناگون و متفاوت با اصولگرایی، اداره کارآمد کشور با مشکل مواجه شده است.
استقبال از حضور همه طیف های سیاسی موجود در کشور که سازکار انتخابات را پذیرفته اند با هر نیتی،مسیر خوبی است که باید از تداوم آن حمایت کرد.چرا که اکنون در کشور،مردم بین دو « نه» بزرگ گرفتار شده اند. یک « نه» مربوط به عده ای است که حضور در انتخابات را حتی انتخاباتی با رقابت بالا را بی فایده تلقی می کنند و از تحریم انتخابات صحبت می کنند و « نه» بزرگ دیگر را افرادی می گویند که مخالف انتخاباتی رقابتی هستند و در سایه انتخاباتی کم رقابتی،ظرفیت های موجود کشور را دانسته یا نادانسته به تحلیل رفته می خواهند.این دو « نه» در فرصت زمانی مانده به انتخابات باید از فضای گفتمان عمومی غالب کشور با تقویت فرایند های سیاسی جهت افزایش مشارکت موثر مردم،به حاشیه رانده شود و قائلان این دو « نه» بزرگ در حاشیه قرار گیرند.
طبیعی است که تقویت گفتمان مشارکت عمومی موثر،صرفا به حرف درمانی محقق نخواهد شد؛مشارکت عمومی با رقابت بالا،محقق خواهد شد؛چه بسا در صورتی که در انتخابات رقابت بالا باشد،کاهش مشارکت چندان اهمیتی ندارد. این رقابت است که تضمین کننده استفاده از ظرفیت همه نیروها است،مشارکت بالا،فرصتی است که مردم انتخاب می کنند در صورت وجود رقابت مطلوب و منطقی از حق خود استفاده کنند یا نکنند. در واقع هم و غم حاکمیت باید ایجاد رقابت بالا باشد،نه مشارکت بالا؛مشارکت به صورت خودکار در پی رقابت مطلوب محقق خواهد شد.
ایجاد رقابت نه دستوری است و نه با تهدید محقق شدنی؛زمینه های ایجاد رقابت با گفت و گو های سیاسی ایجاد می شود؛بدین گونه که اولا طیف های گوناگون سیاسی به رسمیت شناخته شوند؛وزن و ظرفیت آنان در نظر گرفته شود و برای آنان قدرت بازیگری در نظر گرفته شود و ثانیا آنان بخشی از فرایند سیاسی و سیاستگذاری انتخابات،باشند.
با رعایت این دو مولفه،گفت و گو های سیاسی،می تواند زمینه ساز استفاده از همه ظرفیت های کشور،انتخاباتی رقابتی و همچنین با مشارکت بالای مردمی گردد.آنچه که بیش از هر موضوع دیگری ضروری است اینکه باید فضایی فراهم شود که مردم از فشار بازی بین دو طیف نه به انتخابات و نه به رقابت و مشارکت بالا، خارج شوند.مکانیسم های رهایی از این فشار،حتما در گفت و گوهای سیاسی که بازیگران آن همدیگر را به رسمیت بشناسند پیدا خواهد شد.
مسئله‌ی حیاتی در سازمان‌دهیِ یک نظام سیاسی این است که آیا وجود مخالف (مخالفان) سیاسی را مجاز می‌شماریم یا نه.وقتی مخالف مجاز دانسته شود و او بتواند بخشی از فرایندهای سیاسی کشور باشد،رقابت می آید،پشت آن مشارکت و پس از آن کارآمدی تامین خواهد شد.