یکی از وعدههای برخی اعضای شورای شهر چرام در زمان انتخابات مربوط به توجه به حوزه بانوان بوده است چیزی که معمولا در زمان انتخابات مطرح میشود، اما در زمان اجرا به مانع برخورد میکند! آنچه که در ادامه مطلب آمده است یادداشتی از احسان مرادی، عضو شورای شهر چرام است که به روایت سرانجام یکی از تصمیمات مهم در حوزه بانوان این شهر میپردازد!
احسان مرادی در یادداشتی که برای تابناک کهگیلویه و بویراحمد ، ارسال شده است ، نوشت : نابرابری اجتماعی و نادیده گرفتن شادی، در رابطه با بخش بزرگی از بدنه جامعه ما یعنی زنان و بانوان، معضلی بزرگ و درد آور است. لوازم و امکانات تفریح برای مردم ما اندک است، اما اگر کمی دقت کنیم همین اندک آزادی و شرایط تفریح سالم برای زنان و مردان هم در چرام برابر نیست. به واسطه محدودیتهایی که بانوان و علی الخصوص بانوان مقید چرامی دارند نمیتوانند آزادانه در شهر ورزش کنند یا مثلا کنار رودخانههای خروشان و چشمههای گوارا به تفریح بپردازند. حیا به آنها اجازه نمیدهد در منظر نامحرمان با زلالی چشمه ساران، خستگی اندوه از تن باز کنند و این حیا البته غنیمت است. اما در جبران این خلا، باید امکاناتی باشد. سال هاست هیچ استخر فعالی در این شهر نیست که بانوی با حیای ما حسرت به دل نماند. یا هیچ پارک مجزایی که دوچرخه سواری کند. دور از چشمان گرسنه برخی و در امنیت، دور از گرمای روزانه چرام، شبانه ورزش کند، قدم بزند، در محیطی زنانه به گفتگو بپردازد... این امکان البته در برخی شهرهای استان فراهم شده است. [اما هنوز برای ما در حد رویا است].
قبل از انتخابات یکی از مسائل مرتبط با بانوان در کلام نامزدها، ایجاد یک پارک ویژه برای آنها بود؛ داشتن یک پارک بانوان در شهر چرام از مصوبات دولت آقای رئیسی در سفر ریاست جمهوری به استان هم بود و حاضر بودند مبالغی برای احداث تخصیص بدهند و به ضرورت، شهرداری و شورا باید دنبال زمینی میگشت که شرایط احداث یک پارک ویژه بانوان را داشته باشد.
جایی که مساحت لازم را داشته باشد، در مرکز شهر باشد تا دسترسی عموم به آن سادهتر باشد. اطرافش ساختمانهای بلند نباشد و از همه مهمتر امنیت لازم را داشته باشد. زیر ساختهای آن فراهم باشد و روشنایی و تامین آب برای فضای سبز آن ساده باشد...
تنها یک گزینه داشتیم... زمین کنار مصلی جدید... حدود ۷ هزار متر مساحت داشت و در مرکز شهر بود. برای تهیه زمین نیاز به پرداخت هزینه نبودیم؛ و کاربری آن فضای سبز بود. چسبیده به پارک ولایت بود و زیرساختهایی که قرار است در آینده نزدیک در آنجا ایجاد شود میتوانست هزینههای احداث این پارک را نیز کاهش دهد؛ و از همه مهمتر این که تنها مکانی بود که این شرایط را داشت....
اما ستاد نماز جمعه آن زمین را برای پارکینگ مصلی میخواست. با این استدلال که در آینده مصلی نیاز به توسعه دارد.
در دورههای قبل، ستاد نماز جمعه یک بار برای ایجاد بازارچه در آن زمین، اقدام کرده و پی کنی هم انجام گرفته، ولی با مخالفت شهرداری مواجه شده بود.
حالا، اما بحث روی نیاز مصلی به پارکینگ بود؛ و از طرفی نیاز ما به زمین برای ایجاد پارک بانوان...
نهایتا در شورا مطرح شد و با ۴ رای موافق و یک رای مخالف (اقای جانیپور) مصوب شد این زمین که در اختیار شهرداری بود به پارک بانوان اختصاص داده شود.
اما متاسفانه عصر همان روز قبل از آن که مصوبه به دست کمیته تطبیق برسد ریاست شورا (جناب آقای بشارت) با جلب رضایت دو تن دیگر مصوبه را از صورت جلسه حذف کردند. در حالی که خود ایشان و آقای اخلاقی هر دو، رای موافق داده بودند.
از ایشان خواستیم حتی اگر رایشان برگشته باشد اجازه بدهند این طرح مطرح شود و رای نیاورد. اما آقای بشارت دلایلی آوردند و قول دادند چند هفته دیگر دوباره این طرح در دستور جلسه قرار بگیرد و متاسفانه هرگز این اتفاق نیفتاد.
حالا بعد از چند ماه، ظاهرا مسئولین بالا دستی از جمله اقای استاندار متقاعد شده اند این زمین برای مصلی باشد؛ و از ما خواسته اند نقشهای طراحی کنیم و آن را ارائه دهیم تا تغییر کاربری پیدا کرده سند رسمی بخورد. با این استدلال که در دورههای گذشته استاندار اسبق به صورت لسانی قول آن را داده است. البته بدون مستندات و حتی یک صورت جلسه معمولی و غیر رسمی.
لازم است این نکته را نیز عرض کنم به هیچ وجه مخالف رفاه حال نمازگزاران نیستم و رفاه آنها را لازم هم میدانم، اما معتقدم کاربری آن برای پارک بانوان میتواند فایده بیشتری برای عموم مردم داشته باشد. چرا که از طرفی معمولا فضای کافی برای پارک ماشینها وجود دارد و تنها در مراسمات خاص نیاز به فضای بیشتر هست و در مابقی جمعهها و مراسمات دیگر این کمبود احساس نمیشود؛ و از طرف دیگر هیچ زمین جایگزینی برای پارک بانوان نداریم و حذف این مکان مساوی حذف این فرصت برای بانوان گرامی علی الخصوص بانوان مقید ماست.
شاید اولویت بندی مد نظر ما با برخی افراد و حتی دوستان نزدیک، هم سو نباشد، اما حقیر به عنوان عضو شورا، برای عموم جامعه (چه مذهبی و چه غیرمذهبی) این تصمیم را درستتر میدانم و بر خود لازم دیدم این روایت را شفاف و بدون سوء نیت به اطلاع برسانم؛ و از تهمتها و قضاوتهای دیگران نمیترسم. امیدوارم به عهدی که با خدا و مردم بسته ام وفادار بوده باشم.
مغفرت و عاقبت به خیری را برای خود و همه مردم از خداوند رحمان طلب میکنم.