به گزارش خبرگزاری تابناک کرمانشاه به نقل از فارس، در هیاهو و دل مشغولی‌های زندگی‌مان و در درگیر مشغله‌های بی‌پایان از اول صبح تا شب زندگی‌مان، در کری‌خوانی‌های بی پایانمان ... در گوشه‌ای از این شهر دخترکی، دلتنگ پدر شهیدش است و امید به آمدنش دارد.
دختری که به شوق دیدن روی ماه پدر، خود را به کنار مزار پدر می‌رساند و به جای دست نوازش گرم پدر بروی گیسوانش، دسته نوشته خود را بر روی سنگ سرد می‌گذارد و آهسته زیر لب زمزمه‌های را با بابای خود می‌کند.
شهید محمدحسین علیخانی در هفدهم بهمن ماه سال ۱۳۴۹ مصاف با عید قربان، درحالی که هوا به شدت سرد بود، در محله جوانشیر شهر کرمانشاه متولد شد و، چون آن زمان امکان صدور شناسنامه به روز وجود نداشت، تاریخ تولد نوزاد را در شناسنامه، یکم فروردین ماه ۱۳۵۰ نوشته‌اند، به خاطر تقارن زاد روز محمدحسین با عید قربان و در ادامه عید بزرگ غدیر، از همان ابتدا وی را حاج محمدحسین نامیدند و بعد‌ها که بزرگ‌تر شد او را حاجی صدا می‌زدند. در واقع کلمه حاجی جزو اسم و شناسنامه‌اش شد.
شهید بزرگوار وقتی ۱۵ سالش بود به عنوان بسیجی به جبهه رفت و از آنجا که خیلی شجاع و زیرک بود در قسمت اطلاعات عملیات و شناسایی مشغول شد. در سال ۶۷ در عملیات مرصاد آرپی‌جی‌زن بود. آنقدر آرپی‌جی زد که از گوش‌هایش خون می‌آمد. بعد از پایان جنگ تحمیلی هم وارد سپاه شد. او از فرماندهان ایرانی لشکر زینبیون پاکستانی‌های مدافع حرم بود و در ۱۵ شهریور سال ۹۵ به شهادت رسید.
از شهید بزرگوار، سه فرزند، یک پسر و دو دختر به یادگار مانده؛ علی‌اکبر متولد ۸۰، فاطمه متولد بهمن ۸۳ و دختر کوچک هم متولد فروردین ۹۴ است که الان ۶ ساله است و درد‌دل‌های کودکانه خود را با بابا بروی ورق کاغذ می‌آورد...
عزیزم؛ «بابا آب داد»، «بابا نان داد»، «بابا بادام داد»، «بابا عزت داد»، «بابا امنیت داد»، «بابا همه خوبی‌ها را به ملت ایران داد».