نماینده به عنوان متولی قانون گذاری و نظارت بر اجرای قانون، مسئولیت حساس و سنگینی بر دوش دارد بر این اساس روند توسعه هر کشور بستگی به قدرت عقلایی و حس تکلیف اخلاقی بستر‌های ظهور نمایندگان و میزان حسیاسیت‌های نظام اجتماعی در قبال شاخص‌های توسعه یافتگی و احقاق حقوق انسانی دارد.
به گزارش تابناک کردستان، نظام پارلمانی کشور‌های جهان سوم از ضعف‌های بنیادینی رنج می‌برد که ریشه در فرهنگ عمومی و قوانین جاری دارد، زیرا از یکسو حدود مطالبه گری جامعه در حداقل ممکن قرار دارد و از سوی دیگر قوانین گزینشی سخت گیرانه در تعیین صلاحیت و محدودیت در مشارکت همه جریان‌های سیاسی، سبب چلوگیری از ورود همه افکار و گروه‌های سیاسی و حضور آزادنه همه افراد شده است و تا این نقاط ضعف حل نگردد شاخص‌های توسعه یافتگی همچنان روبه سقوط دارند.
نمایندگی در کشور‌های برخوردار از تنوع نژادی و ایدئولوژیکی مثل ایران قواعد خاص خود را دارد، زیرا هر کدام از هویت‌های آن دارای مطالبات ویژه خود هستند که با وصف اینکه در مدار هویت ملی تعریف شده در مواردی با خواسته‌های دیگران تضاد پیدا می‌کند و جریان‌های غالب اکثرا از رفتار‌های مطالبه گرانه آن‌ها برداشت تجزیه طلبی دارند که در این حالت سبب بروز تنش و آسیب دیدگی وحدت و امنیت ملی می‌شود.
برای جلوگیری از ظهور تضاد حقوق و منافع در پیکره ملی نیاز است تا قوانین جاری از جمله قانون اساسی و قوانین تبعی از قبیل انتخابات، احزاب، رسانه و جرم سیاسی در چارچوب به رسمیت شناختن همه هویت‌ها و احقاق حقوق آن‌ها تعریف و اجرا گردد تا زمینه رفتار‌های سیاسی به خارج از دایره قوانین کشور نرفته و به بیگانگان متوسل نشوند.
فقدان احزاب کوردی و عدم تعریف مطالبات کورد‌ها در مرامنامه احزاب سراسری سبب شده تا مناطق کوردنشین برای تعقیب خواسته‌ها و حقوق خود با نبود مکانیزم قدرتمند مواجه شده و دنبال مکانیزم جایگزین باشند.
در شرایط حاضر این خلاء سبب شده تا کورد‌ها برای طرح و پیگیری مطالبات خود به نمایندگان مجلس، شورا‌های شهر و روستا، نهاد‌های مدنی و رسانه‌ها متوسل شوند، اما این مکانیزم‌ها هم به علل مختلف نتوانستند خلاء مذکور را پر کنند که در این مطلب موضوع مربوط به پارلمانتاریست‌ها بررسی می‌شود.
تفاوت گرایش جناحی و تضاد منافع بانی عدم انسجام درونی مجمع نمایندگان مناطق کوردنشین است و سبب کاهش تاثیر این افراد در سرنوشت این مناطق شده به طوری که وکلای مجلس نشین کورد هیچ نقشی در انتخاب مدیریت ارشد، برخورد با سوء مدیریت و رانت، جذب سرمایه گذاری دولتی و خصوصی، تقسیم منابع مادی توسعه و ورود به هسته مرکزی نظام قدرت و سیستم تصمیم گیری کلان ندارند و بسیار تاسف آور است که می‌بینیم جناح‌های پارلمانی آن‌ها را در حد یک رای دهنده برای عبور از گردونه رقابت نگاه می‌کنند.
افزایش انسجام درونی و استفاده از قدرت رسانه، تشکل‌های غیر دولتی، نهاد‌های صنفی – تخصصی بخش خصوصی است که تا کنون جایی در رویکرد نمایندگان کورد نداشته و به جای بهره گیری از این نهاد‌ها اقدام به تشکیل نهاد‌های خود ساخته کرده اند به این امید که بتوانند قدرت و اقتدار خود را حفظ کنند، اما این موضوع باعث افت شدید قدرت تاثیر گذاری آن‌ها شده است.
نگاه به ارتباط نمایندگان کوردستان با رسانه‌ها گویای این واقعیت است که هیچ علاقه‌ای به رابطه با فعالان رسانه‌ای خارج از تشکیلات خود ندارند، زیرا این افراد را مسبب بروز مشکلات و عوارض بعدی می‌دانند که تفکری کاملا غلط بوده و عکس آن صادق است، چون این افراد حامل اطلاعات، تجربیات و اعتبار رسانه‌ای ویژه خود هستند که بیشتر از توانایی اعوان و انصار برایشان مفید است. تنها رابطه نمایندگان با خبرنگاران غیر خودی خلاصه شده در سالی یکبار آنهم در روز خبرنگار و دادن یک کارت هدیه.
علاقه نمایندگان کوردستان به جلسه با مسئولان، بازدید از حوزه انتخابیه، نشست محفلی با خودی‌ها و دیدار مردمی بیش از ارتباط گیری با نهاد‌های مدنی، رسانه ای، صنفی و تخصصی است و این امر سبب شده تا هم از واقعیات بی خبر شوند و هم پتانسیل‌های توسعه بدون حامی بمانند و بعد از ۴ سال نمایندگی نه تنها شاخص‌های توسعه یافتگی رشد نکرده بلکه در همه حوزه‌ها با افت مواجه شده، در این زمان است که دنبال مقصر می‌گردند و زمین و زمان را مجرم معرفی کرده و خود را خادم مظلوم.
نماینده‌ای که با اتاق بازرگانی، اتاق تعاون، مجمع امور صنفی، بنیاد نخبگان، خانه صنعت و معدن، هیئت‌های ورزشی، انجمن‌های فرهنگی، نخبگان، مخترعان، روزنامه نگاران غیر ستادی و غیر دفتری، انجمن پیمانکاران و. نداشته باشد چگونه می‌تواند از نقاط آسیب خیز توسعه، راهکار‌های برون رفت از موانع و فساد درون اداری مطلع شود؟
صدیق مینایی روزنامه نگار
نمایندگی در کشور‌های برخوردار از تنوع نژادی و ایدئولوژیکی مثل ایران قواعد خاص خود را دارد، زیرا هر کدام از هویت‌های آن دارای مطالبات ویژه خود هستند که با وصف اینکه در مدار هویت ملی تعریف شده در مواردی با خواسته‌های دیگران تضاد پیدا می‌کند و جریان‌های غالب اکثرا از رفتار‌های مطالبه گرانه آن‌ها برداشت تجزیه طلبی دارند که در این حالت سبب بروز تنش و آسیب دیدگی وحدت و امنیت ملی می‌شود.
برای جلوگیری از ظهور تضاد حقوق و منافع در پیکره ملی نیاز است تا قوانین جاری از جمله قانون اساسی و قوانین تبعی از قبیل انتخابات، احزاب، رسانه و جرم سیاسی در چارچوب به رسمیت شناختن همه هویت‌ها و احقاق حقوق آن‌ها تعریف و اجرا گردد تا زمینه رفتار‌های سیاسی به خارج از دایره قوانین کشور نرفته و به بیگانگان متوسل نشوند.
فقدان احزاب کوردی و عدم تعریف مطالبات کورد‌ها در مرامنامه احزاب سراسری سبب شده تا مناطق کوردنشین برای تعقیب خواسته‌ها و حقوق خود با نبود مکانیزم قدرتمند مواجه شده و دنبال مکانیزم جایگزین باشند.
در شرایط حاضر این خلاء سبب شده تا کورد‌ها برای طرح و پیگیری مطالبات خود به نمایندگان مجلس، شورا‌های شهر و روستا، نهاد‌های مدنی و رسانه‌ها متوسل شوند، اما این مکانیزم‌ها هم به علل مختلف نتوانستند خلاء مذکور را پر کنند که در این مطلب موضوع مربوط به پارلمانتاریست‌ها بررسی می‌شود.
تفاوت گرایش جناحی و تضاد منافع بانی عدم انسجام درونی مجمع نمایندگان مناطق کوردنشین است و سبب کاهش تاثیر این افراد در سرنوشت این مناطق شده به طوری که وکلای مجلس نشین کورد هیچ نقشی در انتخاب مدیریت ارشد، برخورد با سوء مدیریت و رانت، جذب سرمایه گذاری دولتی و خصوصی، تقسیم منابع مادی توسعه و ورود به هسته مرکزی نظام قدرت و سیستم تصمیم گیری کلان ندارند و بسیار تاسف آور است که می‌بینیم جناح‌های پارلمانی آن‌ها را در حد یک رای دهنده برای عبور از گردونه رقابت نگاه می‌کنند.
افزایش انسجام درونی و استفاده از قدرت رسانه، تشکل‌های غیر دولتی، نهاد‌های صنفی – تخصصی بخش خصوصی است که تا کنون جایی در رویکرد نمایندگان کورد نداشته و به جای بهره گیری از این نهاد‌ها اقدام به تشکیل نهاد‌های خود ساخته کرده اند به این امید که بتوانند قدرت و اقتدار خود را حفظ کنند، اما این موضوع باعث افت شدید قدرت تاثیر گذاری آن‌ها شده است.
نگاه به ارتباط نمایندگان کوردستان با رسانه‌ها گویای این واقعیت است که هیچ علاقه‌ای به رابطه با فعالان رسانه‌ای خارج از تشکیلات خود ندارند، زیرا این افراد را مسبب بروز مشکلات و عوارض بعدی می‌دانند که تفکری کاملا غلط بوده و عکس آن صادق است، چون این افراد حامل اطلاعات، تجربیات و اعتبار رسانه‌ای ویژه خود هستند که بیشتر از توانایی اعوان و انصار برایشان مفید است. تنها رابطه نمایندگان با خبرنگاران غیر خودی خلاصه شده در سالی یکبار آنهم در روز خبرنگار و دادن یک کارت هدیه.
علاقه نمایندگان کوردستان به جلسه با مسئولان، بازدید از حوزه انتخابیه، نشست محفلی با خودی‌ها و دیدار مردمی بیش از ارتباط گیری با نهاد‌های مدنی، رسانه ای، صنفی و تخصصی است و این امر سبب شده تا هم از واقعیات بی خبر شوند و هم پتانسیل‌های توسعه بدون حامی بمانند و بعد از ۴ سال نمایندگی نه تنها شاخص‌های توسعه یافتگی رشد نکرده بلکه در همه حوزه‌ها با افت مواجه شده، در این زمان است که دنبال مقصر می‌گردند و زمین و زمان را مجرم معرفی کرده و خود را خادم مظلوم.
نماینده‌ای که با اتاق بازرگانی، اتاق تعاون، مجمع امور صنفی، بنیاد نخبگان، خانه صنعت و معدن، هیئت‌های ورزشی، انجمن‌های فرهنگی، نخبگان، مخترعان، روزنامه نگاران غیر ستادی و غیر دفتری، انجمن پیمانکاران و. نداشته باشد چگونه می‌تواند از نقاط آسیب خیز توسعه، راهکار‌های برون رفت از موانع و فساد درون اداری مطلع شود؟
صدیق مینایی روزنامه نگار
منبع: تابناک