۱- دمای زمین به میزان چشمگیری افزایش پیدا می کرد
آب مقدار زیادی از گرمای هوا را به خودش جذب می کند بدون اینکه افزایش چشمگیری در دمای خودش به وجود آید. به همین دلیل است که وجود مقادیر بسیار زیادی آب در دریاها و اقیانوس ها به خنک ماندن کره زمین کمک می کند. علاوه بر این، تبخیر آب از اقیانوس ها و رودخانه ها به تنظیم دمای زمین کمک می کند. اگر جای آب ها و خشکی ها روی سیاره زمین با هم عوض می شد، دمای زمین افزایش پیدا می کرد و گرم تر می شد. بخش های زیادی از خشکی هم لم یزرع و خشک می شدند.
۲- از میزان اکسیژن موجود در جو زمین کاسته می شد
گیاهان آبزی ۷۰ درصد از اکسیژن موجود در جو زمین را تأمین می کنند. بدون وجود پهنه های آبی عظیم، بسیاری از گیاهان آبزی وجود نداشتند و در نتیجه اکسیژن کمتری در جو زمین وجود داشت. علاوه بر این، پهنه های آبی مانند یک سینک عمل می کنند و کربن دی اکسیدی که وارد جو زمین می کنیم را به خود جذب می کنند. بنابراین، اگر آب های زمین اندکی کمتر بودند، از یک طرف سطح اکسیژن کاهش پیدا می کرد و از طرفی دیگر میزان کربن دی اکسید بالا می رفت. از آنجایی که کربن دی اکسید یک گاز گلخانه ای محسوب می شود، این مسأله باعث گرم شدن شدید کره زمین هم می شد.
۳- حیات جانوری شکل دیگری داشت
اگر جای آب ها و خشکی های زمین باهم عوض می شد، این مسأله تأثیرات زیادی روی گونه های جانوری و گیاهی آن می گذاشت. دمای زمین به طور چشمگیری افزایش پیدا می کرد، میزان اکسیژن جو کاهش می یافت و سطح کربن دی اکسید بالا می رفت. تمامی این موارد زندگی روی زمین را دشوار می کرد. حیوانات و گیاهان هم برای آنکه در چنین شرایطی رشد کنند باید خود را به گونه ای مطابقت می دادند که بتوانند زنده بمانند و نسل خود را ادامه دهند. به دلیل کمبود گیاه، حیوانات گیاهخوار با سرعتی بیشتر از حیوانات گوشتخوار منقرض می شدند. علاوه بر این، در چنین شرایط آب و هوایی ای جانوران خون سرد در مقایسه با جانوران خون گرم، شانس بیشتری برای دوام آوردن داشتند.
۴- حمل و نقل زمینی ساده تر می شد
با وجود خشکی های فراوانی که بدون وجود هیچ پهنه ی آبی، همگی به شکلی پیوسته به یکدیگر متصل می شدند، کار حمل و نقل زمینی ساده تر، اما در مقابل، حمل و نقل دریایی بسیار سخت می شد. کشورهایی که اقتصاد آن ها به صادرات غذاهای دریایی وابسته بود، بیشتر از همه از این مسأله ضرر می کردند.
۵- تمدن انسانی و اقتصاد به کلی طور دیگری بود
آب یکی از منابع حیات به شمار می رود. اگر بر روی کره زمین با کمبود آب مواجه بودیم، کشورهای دنیا همه ی تلاش شان را می کردند تا آب هر چه بیشتری را تحت کنترل خود داشته باشند. این مسأله منجر به یک جنگ تمام عیار می شد. کشورهایی که اقتصاد آن ها به حیات آبی وابسته بود، لطمه می دیدند و کشورهایی هم که اقتصاد آن ها به آب وابسته نبود، متوجه می شدند که دسترسی به آب تنها راه ادامه ی حیات است.
اما یک نکته ی جالب آنکه اورست دیگر بلندترین کوه دنیا نبود
همانطور که می دانید کوه اورست با ۸،۸۴۰ متر ارتفاع، بلندترین قله دنیا محسوب می شود، اما اورست درواقع از سطح دریا بلندترین کوه دنیا است. اگر همه ی کوه های کره زمین را – چه آن هایی که در آب و چه آن هایی که بالای آب هستند – در نظر بگیریم، کوه ماونا کیا با ۱۰ هزار متر ارتفاع، بلندترین کوه دنیا محسوب می شود.
بنابراین اگر جای آب و خشکی ها روی سیاره زمین باهم عوض می شد، قله اورست زیر آب می رفت و کوه ماونا کیا که حالا درون آب قرار دارد، دیگر در خشکی قرار می گرفت و به این ترتیب به بلندترین قله ی دنیا بالاتر از سطح آب دریا تبدیل می شد.