سومین روز از ماه محرم الحرام با نام رقیه (س) مزین شده است.
طفل سه ساله ی امام حسین (ع) که با لبان تشنه و پای برهنه روی تیغ های صحرای کربلا دوید و گریست تا پدر را بیابد اما تنها با پیکر بی سر و بی جان پدر رو به رو شد.
تصور اینکه کودکی سه ساله اینگونه رنج کشیده حال آدم را بد می کند.
اما سخت نیست که اطرافمان را بنگریم تا رقیه های بسیاری بیابیم که زخم می خورند و گریه می کنند و صدایشان را نمی شنویم!
کودکان کار، مظلومان غزه، یمن و سوریه همان ها که زیر آوار جاه طلبی های ظالمان تلف می شوند و هیچ!
داستان رقیه ی سه ساله تنها روضه ی شبهای هیئت و بهانه ی شروع اشک هایمان نیست.
رقیه (س) نماد مظلومیت کودک در جهان تلخ ِ قدرت طلبان است.
آنان که همه چیز را فدای "من" های غلو شده شان می کنند، آنان که انسانیت، بشریت و کودک را قربانیِ امیال شان می کنند.
اشک های رقیه (س) و یادآوری روزگار تلخش می تواند سوژه تفکر باشد!
تفکر درباره ی کودک همسری!
می تواند بهانه ای برای نگریستن بر قانون اساسی باشد.
بهانه ی تلاش برای تنظیم و تدوین حقوق کودکان!
حالا که ادعای تمدن می کنیم و خودمان را سرگرم بروکراسی های زندگی ماشینی و عصر تکنولوژی کرده ایم، با اشک هایی که بر حالِ زار طفلان حسین در کورسوی تاریخ می ریزیمصبح را هم به کودکانی که در روستاهای دور افتاده ی این سرزمین از ابتدایی ترین امکانات بی بهره اند فکر کنیم!
به کودکانی که در کلاس درس سوختند و پر زدند!
رقیه های زمان همین هایند!
تاریخ ما، دین ما و سنت های ما سرشار از درس است
و رقیه (س) لطفی ست از الطاف این تاریخ،
به بونه اش به رقیه های زمان بنگریم و تحرک کنیم.
وقت تنگ است
شاید هنگام وقت گذرانی های ما کودکی در میان تازیانه های ظالمی جان دهد!
همین اطراف! همین الآان!