پس از جنگ جهانی دوم و کسب استقلال سیاسی کشورهای مستعمره قدیم ،کشورهای درحال توسعه از جمله ایران تحت تاثیر غرب ،از سیاست نوسازی این کشورها بدون در نظر گرفتن عواقب آن صرف مقلدسازی کشور استفاده کردند.
حاصل این کار باعث شد که در دهه های ۱۹۵۰ تا ۱۹۷۰ مشکلات مختلف در زمینه های فرهنگی سیاسی اقتصادی فراوانی صورت گیرد.
روز بروز مردم فقیرتر و شکاف طبقاتی افزایش یافت، دستکاری فرهنگی و تحت سلطه درآمدن کشور توسط رژیم های استبدادی مورد حمایت غرب گسترش یافت.
محمدرضا پهلوی با تقلید تک خطی از الگوهای پارادایم توسعه اقدامات اشتباه ارزی و نابسامانی های فرهنگی و اقتصادی را بوجود آورد .
با انتقال روستاییان به شهرها حاشیه نشینی را رواج داد مشکلی که هم اکنون پس از ۴۰ سال نیز رفع نشده ، افزایش استفاده جمعی از رسانه ها را درجهتی خلاف افزایش اطلاعات عمومی و در جهت مبتذل کردن مردم انجام داد ، الگوهای غربی تدریس دانشگاهی ناکارامد را وارد کرد بطوریکه ما مجبور به استفاده از پزشکان هندی و سایر متخصصین خارجی بودیم و این چنین افزایش سواد نتیجه ی مطلوبی در پی نداشت.
وی در ادامه افزود : با پیروزی انقلاب اسلامی الگوی اسلامیِ پیشرفت دردستور کار قرار گرفت و به مرور زمان باروی کار آمدن شورای عالی انقلاب فرهنگی، دانشگاه ها ساختارهای فرهنگی و اجتماعی شدند بطوریکه ظرفیت اجتماعی سیاسی اقتصادی را بدست آوردن، بعلاوه از محل تناقضات سیاسی به محل تولید حقیقی علم تبدیل شدند.
پس از انقلاب فرهنگی با وجود تمامی فعالیت ها علاوه بر ویژگی های مثبت ، ایراداتی نیز داشتیم که بوضوح در عدم وجود فرهنگ مقاومت نوسانات ارز و کالای اخیر دیده شد .ولی عکس این موضوع در روند کمک رسانی مردمی سیل لرستان و خوزستان نیز دیده شد.
وی در پایان خاطر نشان کرد : مسئولیت اصلاح مشکلات فرهنگی عملی برعهده شورای عالی انقلاب فرهنگی به ریاست رئیس جمهور و حضور رئیس های قوای دیگر میباشد که متاسفانه درسال های اخیر جلسات نامنظم برگزار شده و مطالب مصوب شده دراین جلسات به تصویب مجلس نمیرسد ، حضور برخی از افراد صاحب نظر نیز با نظرات مخالف در این جلسات نیز خالی از لطف نیست.