نوروز؛ فصل زایش و زندگی است و آنچنان مقدس پس از ورود اسلام به ایران این جشن باستانی را تکریم و گرامی داشته اند.
نوروز، فصل امید است، آری فصل امید چرا که از دل رکود و انجماد جوانه های زندگی سر از خاک بر می آورند و حیات می یابند.
نوروز فصل زایش است، آنگاه که در پس زمستان روزگار بر تن زمین خلعت سبز پوشانده و درختان زلف خود را به شکوفه می آرایند و به مبارکی قدوم بهار زمین را گلباران می کنند.
نوروز را همگان گرامی داشته اند و هرکجا که پارسی زبانی هست یا خودش را منتسب به فرهنگ پارسی می داند، نوروز را گرامی می دارد.
این نوروز است که به ما یاد آوری می کند که طبیعت را پاس بداریم و برایش جشن بگیریم، و این آیین کهن در گذر از سده ها هنوز مورد تکریم بوده چراکه تکریم طبیعت، تکریم خالق است.
و باید خالق نوروز را ستایش کرد؛ که این روز را آغاز گر حیاتی دوباره قرار داد، نوروز بهانه ای می شود تا دل را از غبار کینه زدود و پدر را، مادر را، و هرکسی که عزیز است را در آغوش محبت خویش گرفت.
نوروز، بهانه ای می شود برای دیدار و هرکس را فرسنگ ها فاصله است به اصل خویش می خواند و چشمان رابه روی دیداردوست روشن می کند.
نوروز، جشنی است که نه تنها با اسلام ناسازگاری ندارد بلکه نزد اسلام نیز گرامی شمرده شده است چراکه با خود شادی می آورد، مودت می آورد و هزاران کار نیک و پسندیده را نفسی تازه می دهد.
و این همانست که اسلام به آن تاکید کرده است و به غنیمت شمرده است و هر آنچه که در نوروز پسندیده شده است؛ اسلام نیز آن را پسندیده است.
نوروز؛ روز نو است روز شادکامی به کام آدمی ست که جان را در نوازش بهار صیقل دهد و دمی تازه برآورد و به قول استاد سخن * سعدی* که می گوید در هر نفسی که می کشیم ممد حیات است و چون برآید مفرح ذات؛
آری و به این خاطر است که نوروز را گرامی می دارند چرا که زندگانی را نفسی تازه می دهد پس شکر گذاری از آن واجب؛ واجب است که در تغییر احوال و جان به خالق سجده کرد.
نوروز؛ فرصتی دوباره برای زیستن است برای یک زندگا نی نو تازه در پس یک حیات کهنه و فرصتی است از یکتای بی همتا تا پله پله ی عمر را درگذر از روزها به سوی کمال و ابدیت پیمود و جاودانه شد.
به -قلم - حدیث- جمشیدی