کد خبر: ۳۴۷۰۸۰
تاریخ انتشار: ۰۲ دی ۱۳۹۵ - ۰۱:۴۶ 22 December 2016

حق حیات، حق انتخاب و حق طبیعی زندگی البته متعلق به هر انسانی است و کسی نمی تواند آن را سلب کند مگر به موجب قانون و تایید مراجع قانونی، در قبال گناهی نابخشودنی که تنها مرگ می تواند تاوانش را پس دهد! آنهم در صورتی که در کشوری زندگی کنیم که این تاوان در قوانین اش وجود داشته باشد؛ چون هستند کشورهایی که اعدام را کاملاً از قوانین تنبیهی خود حذف کرده اند.

این اصل، اولین بند در هر منشور حقوق بشری است؛ اما سهم زنان از این حق طبیعی و ذاتی در اجتماع ما چیست؟ و مفهومی مانند قتل ناموسی چه معنا و مبنایی دارد؟

قتلهای ناموسی به قتل زنان یا دختران یک خانواده به دست مردان خویشاوندشان گفته می شود که به دلایلی همچون روابط نامشروع، تجاوز جنسی به آنان، طلاق گرفتن و ...، صورت می گیرد.

اما اینهمه کافی نیست تا قتل ناموسی را تعریف کند؛ حق مالکیت مرد بر سرنوشت زن، ظاهراً در تمام ابعاد وارد شده است تا دختری به جرم ارتباط تلفنی با یک پسر! کشته شود و بمیرد! و باید همه در این مورد سکوت کنند تا آبروی خانواده و طایفه ای حفظ شود!

و البته برخی دیگر در ابتذالی فجیع تر، در حصار واژگان و تعاریف محدوده های قلمرو جغرافیایی خود، باقی مانده اند تا آبرویی را حفظ کنند!

من بازهم مایلم بنویسم: دیار من شرمت باد!؛

مادامی که یک دختر حق انتخاب ندارد تا در شهری که قبول شده است، درس بخواند!

مادامی که یک دختر نمی تواند در مورد محل زندگی و کارش تصمیم بگیرد!

مادامی که یک دختر بخاطر انتخاب حق پوششی به رنگ شاد، باید آماج انواع خشونت روانی و کلامی و جسمی قرار گیرد!

مادامی که خندیدن دختر را منع می کنند و کشیدن حصاری تنگ را بر سرنوشت زن، یک امر عادی جهت ناموس پرستی! می دانند!

مادامی که با سخنان پر نیش و کنایه، سعی در تحقیر زن دارند و اعتماد به نفس را از او می گیرند!

و ...

همه و همه اِعمال خشونت های فیزیکی و روانی علیه زنان است.

ادبیاتی که در انحصار مردان است تا زنان را تحقیر کند و با «راد مردی»، «قول مردانه»، «زن و بچه مردم» و ... عجین شده است تا ادامه دهنده خشونت روانی علیه زنان باشد و اعتماد به نفس زنان را تضعیف کند.

حس مالکیت مردان بر سرنوشت زنان، در فرهنگ کوردستان بسیار عمیق است و واژگانی مانند ناموس و شرف هنوز تابوهایی هستند که نمی توان در مورد آنان، حتی، اظهارنظر کرد.

«ناموس خشونتی است نگفتنی و به معنای آن است که احترام مرد به محفوظ بودن زنانی است که تحت سیطره اش هستند!» و ناموس پرستی در تربیت پسران مان اولین آموزش است که بعضاً، تخلف زنان، بزعم مردان و بنا به تشخیص مردان!، منجر به مرگ زنان می شود و با توجیه «قتل ناموسی»، هم اجتماع آنان را تحسین کرده و هم رضایت خانواده و حس حفظ ناموس پرستی! شان ارضا شده است.

جامعه ای که هنوز نتوانسته است با زنانش ارتباط برقرار کند، آنان را به عنوان نیمی از اجتماع خود، که حق حیات، حق انتخاب و حق زندگی دارند، بپذیرد، باید برایش چه آینده ای متصور بود؟!

پرسش اساسی تر اینکه؛ زنان قرار است چه نقشی در این اجتماع ایفا کنند؟!

يك پاسخ نانوشته و قوانين سنتى برگرفته از آن؛ ازدواج و فرزندآوری است!

تداوم اجتماع و بقای اجتماعی که ایفاگر اصلی نقش اش زن است؛ اما زنی که تحقیر شده و توسری خور است!

پاسخ به پرسش: نقش زنان در اجتماع ما چیست؟ بسیار حیاتی است؛

لطفا و خواهشاً حس مالکیت مطلق را بر زندگی زنان نداشته باشید؛ زنان هم انسان هستند و حق انتخاب دارند و این حق را دارند که بیشتر ببینند، بیشتر بدانند، بیشتر بخوانند و گاهی هم برای نشاط جامعه هم که شده، از ته دل بخندند و خنده هایشان خفه نشود.

فروزان رسولی

روزنامه نگار و فعال زنان

اشتراک گذاری
نظر شما
نام:
ایمیل:
* نظر:
* :
آخرین اخبار